GEL'in GEZİ'lenelim

Tarihte GEZİ'intiye çıkalım istedim. Siz yaşlılar pek bilmezsiniz, biz gençler iyi biliriz o günleri...
Türkiye hiç böyle bir dayanışma görmedi.
Önce öğrenciler gitti, nöbet tuttu her bir dalın altında, bir zarar gelmesin istedi tek bir yaprağa.
Sonra bir şafak baskınında saldırıya uğradı. Silahları, bir kaç kitap, bir iki kalem ve aşırı yüklenmiş beyincikler...
Neye uğradıklarını şaşırdılar tabi... Ama çok değil sabaha karşı toparlanıldı. Hiç bir fert yerini terk etmedi. Zararları büyüktü ama insanlıkları daha büyük oldu.
Sonra daha fazla kitap, daha fazla kalem, daha fazla beyin oldular.
Düşman, durmuyordu sürekli saldırıyordu. Biz bir ölüp bin diriliyorduk adeta. Bir avuç kara parçası milyonların yurdu oldu. Her geçen dakika daha da arttı. Sadece gençler değil, yaşlılar, engel tanımayanlar, çocuk olmak istemeyenler, eğitimciler,  işçiler... Toplumun her kesiminden beyincik oradaydı.
Para geçmedi. İnadına geçirmedi... İnadına dayandı, beraber topladı, beraber yedi, beraber içti.
Sanatçılar,  oyuncular, sinemacılar halk oldu. Halk sanatını konuşturdu. Ateşler yakıldı şarkılar söylendi, birileri tanıştı evlendi. Birileri öldü melek oldu. Ama açık alan insan kalesi oldu.  Geri adım atmadı, atırdı.
İnsan ilk defa almadan verdi, ilk defa vermeden aldı.
İlk defa kürtçe kelime öğrendi, ilk defa bozkurt'a sarıldı, ilk defa gökkuşağı renkli bayrak salladı,  ilk defa namaz kıldı/namaz kılana siper oldu...
İlk defa Galatasaray'ın,  Beşiktaş'ın,  Fenerbahçe'nin armaları dostlukla birleşti. İzmir'in iki yakası bir yere geldi. Şehri müdafaa başladı.
İlk defa zengin ile fakir arasında fark kalmadı.
Ve ilk defa çocuğunun eylemine anneler, babalar kendini siper etti. Hayatlar tek bir noktada başladı.
90'ların çocukluğuyla dünya ilk defa katşılaştı. Bu geleceğin Türkiyesi'nin bir göstergesi idi...
Mizah...
Yerden bombalar yağdı, her taraf sarıldı, gelecek bir anda dumana boğuldu, gözler içten içe yandı/yaşardı.
Her şeye rağmen bir umut filizlendi.
Ama öldü.
Küçük bir çocuk ekmek almaya giderken, genç arkadaş sokak ortasında dövülerek, kimi kurşun gibi gaz fişeğinin isabet etmesiyle, kimi daha doğmadan, kimi ezilerek, kimi itilerek, kimine silah sıkıldı, kimini sorguda iken. İnsanlar öldü.
Ama bir umut filizlendi.
Umut direndi...
İnsanlık direndi...
Yaşam direndi...
Ağaçlar direndi...
Gezi zaten her zaman direndi...
Ben Çapulcu, ben terörist, ben marjinal, ben işbirlikçi, ben anarşist,  ben başı dik, ben onurlu, ben,  sen olmayan'ım...
GEZİ'inti bitti. Buyrun gidebiliriz...